آنچه باید درباره شکستگی لگن بدانیم

شکستگی لگن در زنان تقریباً سه برابر بیشتر از مردان است. کاهش چگالی استخوان در زنان سریعتر از مردان اتفاق می افتد و تا حدودی به دلیل کاهش سطح استروژن بعد از یائسگی است. با این حال، چگالی استخوان در مردان هم می تواند تا سطح خطرناکی کاهش پیدا کند.

پوکی استخوان باعث ضعیف شدن استخوان ها می شود و فرد را در معرض خطر شکستگی قرار می دهد.

اختلالات غدد درون ریز، مانند تیروئید بیش فعال، یا اختلالات روده که جذب ویتامین D و کلسیم را کاهش می دهد، نیز می توانند منجر به ضعف استخوان ها شوند. بعلاوه، بیماری هایی که بر مغز و سیستم عصبی تأثیر می گذارند مانند اختلالات شناختی، زوال عقل، بیماری پارکینسون، سکته مغزی و نوروپاتی محیطی، کمبود قند خون و فشار خون نیز خطر افتادن و شکستگی لگن را افزایش می دهند.

مصرف طولانی مدت داروهای کورتیزون مانند پردنیزون (prednisone) می تواند باعث ضعف استخوان شوند. داروهایی که بر روی سیستم عصبی مرکزی عمل می کنند، مانند داروهای خواب، ضد روان پریشی و آرام بخش ها، و همچنین داروهایی که سرگیجه ایجاد می کنند، فرد را در معرض خطر بیشتر سقوط قرار می دهند.

کمبود کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی در هنگام جوانی، از رسیدن چگالی توده استخوانی به اوج خود جلوگیری کرده، خطر شکستگی در سنین بعدی را افزایش می دهد. برای حفظ توده استخوانی، مصرف کلسیم و ویتامین D در سنین بالاتر نیز موثر است.

عدم انجام منظم ورزش هایی که با تحمل وزن همراهند، مانند راه رفتن، می تواند باعث ضعف استخوان ها و ماهیچه ها شود و احتمال افتادن و شکستگی را بیشتر کند.

دخانیات و الکل می توانند در فرآیندهای طبیعی ساخت و نگهداری استخوان اختلال ایجاد نموده، باعث از بین رفتن استخوان شوند.